باید برای پنجره ام حفاظی بسازم که اینهمه سنگ شیشه هایم را نشکند. می دانی ساده ی ساده ی ساده که بخواهم بگویم -بعضی حرفها را باید ساده گفت- دیگر تحملش را ندارم. باید ببندم پنجره و حنجره را. پشت و رویش را تخته بکوبم، و بروم. میدانی ... نه چه حاجتست به گفتن ، حتما می دانی، خیلی چیزها را نباید به زبان _ سر گفت، حرف _ دل را که مخصوصا اصلا نباید گفت...

رفتم که غمهایم را به سکوت کویر بسپارم، شاید زمزمه قناتی که از دل خاک می گذرد آرامم کند،شاید نسیمی که در برگهای گردو می پیچد مرهمم باشد، شاید نمک آبش زخمم را درمان کند... نشد. رفتم برای کبوترهای کبوترخانه، قصه گفتم از خودم از دنیا از آنــچه می گویند زندگیست، اما از تو چه پنهان دلم سبک نشد، رفتم خودم را به جــاده بسپارم شاید در راه که می گویند باید رفت، طلوعی ببینم که تلخ نباشد، اما، نه که نا امیدت کنم نه، ولی دیدم آسمان همه جا همین رنگست، دیدم گفتگو با همدلست که سبک می کند نه نگاه به روبرو، دیدم من از خودم دور شده ام و شبیه تو شدم در این سالها و این خوب نیست، دیدم دیگر خورشید بی دریغ نیستم، دیدم تیره ام کرده ای کدرم کرده ای و این رسمش نیست، دیدم.... بی خیال؛  رفتم و دیدم رفتن رسیدن نیست. این روزها رفتن شده خود را دور زدن... همین